Wat je hieronder leest, kan spoilers bevatten. Dan weet je opeens meer over deze film dan je lief is, maar je weet wel wat ik ervan vind. Ik schrijf gewoon wat zie. Dus weet waar je aan begint.
Deze filmhuisfilm heeft inderdaad alle kenmerken van een filmhuisfilm. Een rijke ondernemer wil iets nalaten zodat mensen hem herinneren. Dus dat wordt een brug en een film. Deze film gaat over het maken van die film. Hij huurt een excentrieke regisseuse Lola en twee beroemde acteurs in. Al die vakmensen zijn niet meer te kneden en hebben hun eigenaardigheden. Het is geen gezellige film. Niet alleen steken ze elkaar de loef af, ze doen ook gewoon lelijk tegen elkaar. Geen fijne film om te zien. Wel een paar rake, maar niet al te leuke grappen, waardoor ik een keertje glimlachte.
Met Antonio Banderas en Oscar Martínez als de acteurs en Penélope Cruz als de regisseuse zou je verwachten dat het best een goede film kan worden. En op momenten is het dat ook goed. Er zijn moment dat ze elkaar om elkaar lijken te geven en het spel goed is. De film is één grote knipoog naar de filmindustrie. Neppe repetities, een overijverige Lola die een map vol aantekeningen heeft en hen veertig keer goedenavond laat zeggen met verschillende intonaties. Grappig als je in de filmindustrie werkt, waarschijnlijk. Verder bestaat het merendeel van de scenes uit het maken van keiharde onderlinge grappen en het vertellen van leugens.
Van veel scenes krijg je jeuk. Je wilt tegen ze roepen dat ze normaal moeten gaan. Zo is er een scene waarbij ze prijzen meenemen naar de oefenruimte, zoals Golden Globes. Terwijl de acteurs vastgebonden zitten, gooit Lola de prijzen in de shredder, waardoor er alleen maar kleine stukjes ijzer overblijven. De acteurs zijn verdrietig en woedend. Lola ziet zichzelf als kunstenaar en vergoelijkt zo haar gedrag. En waar je normaal grappen maakt met echt grappige dingen, gaan hier de "grappen" over het hebben van kanker.
Wat ontzettend jammer dat ik deze film gezien heb. Het is niet erg als jij deze film niet hebt gezien.