Wat je hieronder leest, kan spoilers bevatten. Dan weet je opeens meer over deze film dan je lief is, maar je weet wel wat ik ervan vind. Ik schrijf gewoon wat zie. Dus weet waar je aan begint.
Zeer goede film, zien! De vier topacteurs zetten de karakters fantastisch neer en je voelt precies waar ze doorheen gaan na het verlies van hun kind en de relatie die daar direct onder lijdt. De expressie op de gezichten, het mooie acteerspel en de manier waarop ze toch samen het verdriet en verlies een plek geven. De film onthult de hele puzzel stukje voor stukje, waardoor je wilt blijven kijken.
Sallie Harmsen zet het verdriet en de psychose van de jonge Johanna mooi neer. Niet overdreven, maar precies genoeg om de kijker te laten weten hoe ze zich voelt. Reinout Scholten van Aschat, die Lucas speelt, toont zijn verdriet en vooral zijn onmacht wanneer hij de liefde van zijn leven uit elkaar ziet vallen en ze opeens vertrokken is. Het vertrek van Johanna houdt hem jarenlang bezig.
Gijs Scholen van Aschat (jazeker, het is zijn vader!) laat die woede en die boosheid schitterend zien als Johanna opeens na al die tijd weer voor hem staat. De oude Lucas ontdooit niet, maar blijft boos totdat hij de antwoorden krijgt van Johanna die hij eigenlijk niet wilde horen, maar wel moet horen. Johanna, een mooie rol van Elsie de Brauw, moest wel weg. Zij wilde een leven na Kai, een leven met een man en kinderen. Iets Lucas duidelijk niet meer wilde.
Je ziet de oude Johanna en oude Lucas nog altijd als stel na die veertig jaar. Even een blik, even een hand. Ze halen herinneringen op over de gedeelde geschiedenis met Kai en hun eigen relatie. Hoewel ze zoveel jaar uit elkaar zijn en elkaar niet hebben gezien, verdwijnt de liefde voor elkaar nooit. Je voelt dat ze nog altijd veel voor elkaar voelen. Prachtig spel!
Het eerste stuk van de film, met name op de boot, is spannend en verdrietig tegelijk. Door alles te filmen in de kleine ruimte van boot en bovenop de acteurs, beleef je de zoektocht en hun wanhoop van zeer dichtbij. Hoge droneshots en vergezichten over de oceaan tonen de eenzaamheid van het kleine bootje in die grote plas water.
Zodra het verhaal weer aan land komt, verandert alles. Zeeland met het kleine huisje en de zeedijk met het strand worden mooi in beeld gebracht. Elke scene heeft iets van een spel op het toneel. Niet groots, maar juist heel klein gemaakt. Geen woord teveel gezegd, een blik is vaak genoeg. De woede is een theepot die je kapot gooit op de vloer. Naast elkaar zitten voor een beeldscherm om de filmpjes van Kai te bekijken. Je merkt dat deze oude rotten in het vak direct een berg acteerervaring meebrengen, zowel vanuit films als vanuit toneel. Dit levert een film op die emotioneel is, maar ook vol zit met begrip voor elkaar.
Een zeer geslaagde film, erg mooi.