Filmrecensie van Zee van tijd

LET OP, spoiler alert.

Wat je hieronder leest, kan spoilers bevatten. Dan weet je opeens meer over deze film dan je lief is, maar je weet wel wat ik ervan vind. Ik schrijf gewoon wat zie. Dus weet waar je aan begint.

Bas geeft een 8.0/10

Zeer goede film, zien! De vier topacteurs zetten de karakters fantastisch neer en je voelt precies waar ze doorheen gaan na het verlies van hun kind en de relatie die daar direct onder lijdt. De expressie op de gezichten, het mooie acteerspel en de manier waarop ze toch samen het verdriet en verlies een plek geven. De film onthult de hele puzzel stukje voor stukje, waardoor je wilt blijven kijken.

Sallie Harmsen zet het verdriet en de psychose van de jonge Johanna mooi neer. Niet overdreven, maar precies genoeg om de kijker te laten weten hoe ze zich voelt. Reinout Scholten van Aschat, die Lucas speelt, toont zijn verdriet en vooral zijn onmacht wanneer hij de liefde van zijn leven uit elkaar ziet vallen en ze opeens vertrokken is. Het vertrek van Johanna houdt hem jarenlang bezig.

Gijs Scholen van Aschat (jazeker, het is zijn vader!) laat die woede en die boosheid schitterend zien als Johanna opeens na al die tijd weer voor hem staat. De oude Lucas ontdooit niet, maar blijft boos totdat hij de antwoorden krijgt van Johanna die hij eigenlijk niet wilde horen, maar wel moet horen. Johanna, een mooie rol van Elsie de Brauw, moest wel weg. Zij wilde een leven na Kai, een leven met een man en kinderen. Iets Lucas duidelijk niet meer wilde.

Je ziet de oude Johanna en oude Lucas nog altijd als stel na die veertig jaar. Even een blik, even een hand. Ze halen herinneringen op over de gedeelde geschiedenis met Kai en hun eigen relatie. Hoewel ze zoveel jaar uit elkaar zijn en elkaar niet hebben gezien, verdwijnt de liefde voor elkaar nooit. Je voelt dat ze nog altijd veel voor elkaar voelen. Prachtig spel!

Het eerste stuk van de film, met name op de boot, is spannend en verdrietig tegelijk. Door alles te filmen in de kleine ruimte van boot en bovenop de acteurs, beleef je de zoektocht en hun wanhoop van zeer dichtbij. Hoge droneshots en vergezichten over de oceaan tonen de eenzaamheid van het kleine bootje in die grote plas water.

Zodra het verhaal weer aan land komt, verandert alles. Zeeland met het kleine huisje en de zeedijk met het strand worden mooi in beeld gebracht. Elke scene heeft iets van een spel op het toneel. Niet groots, maar juist heel klein gemaakt. Geen woord teveel gezegd, een blik is vaak genoeg. De woede is een theepot die je kapot gooit op de vloer. Naast elkaar zitten voor een beeldscherm om de filmpjes van Kai te bekijken. Je merkt dat deze oude rotten in het vak direct een berg acteerervaring meebrengen, zowel vanuit films als vanuit toneel. Dit levert een film op die emotioneel is, maar ook vol zit met begrip voor elkaar.
Een zeer geslaagde film, erg mooi.

Samenvatting van de film Zee van tijd

Het verhaal gaat over twee jonge mensen in de jaren zeventig, vol dromen en idealen, die samen een grote liefde beleven. Een noodlottig ongeval op zee drijft hen echter uit elkaar. Vijfendertig jaar later staan ze opnieuw tegenover elkaar en krijgen ze een tweede kans om het verlies samen te verwerken.

Johanna en Lucas, een jong stel, gaan op wereldreis. Ze steken de Atlantische Oceaan over met een zeilschip. De heenweg gaat prima. Maar op de terugweg richting de Azoren gaat het mis. Johanna maakt een makreel schoon die Kai net gevangen heeft. Lucas schildert het dek. En Kai speelt met zijn zelfgemaakte catamaran.

Als Lucas klaar is met schilderen en aan Johanna vraagt waar Kai is, lijkt er nog niks aan de hand. Het gezin speelt wel vaker verstoppertje op het schip. Maar deze keer vinden ze Kai niet. De zee is kalm, maar ze hebben beiden niets gehoord toen het kind van vijf overboord sloeg. Kai heeft niet geroepen. Ze hoorde geen spons. Dagenlang blijven ze rondjes varen op zoek naar een teken van Kai. Uiteindelijk besluiten ze door te varen naar de Azoren.

Thuis vervalt Johanna in een depressie. Ze doet niks, wil niemand om zich heen en krijgt pillen van de huisarts. Lucas verstopt zich in een baan: sloper op de bouw. Daar kan hij zijn emotie kwijt in het slopen van muren met een voorhamer. Johanna komt geregeld 's nachts uit bed en loopt vanuit het kleine Zeeuwse huisje het strand op of zelf de zee in als ze Kai gehoord of gezien denkt te hebben. Het is geen houdbare situatie.

Ze gaan terug naar hun flat in Amsterdam, zodat Lucas niet heen en weer naar Zeeland hoeft te rijden. Het gaat ietsje beter met Johanna. Op een avond geeft ze boven een grote pan vissoep aan dat ze een nieuw kind wil. Lucas moet er niet aan denken. Waarom zou je dat doen? Ze hebben al een kind. De dag erop besluit Johanna te vertrekken en geheel uit het leven van Lucas te verdwijnen. Lucas zoekt jaren naar haar, maar vindt haar niet.

Veertig jaar later is Lucas toneelschrijver en regisseur. Hij maakt een toneelstuk over het gezin op de boot en over Kai. Wanneer dit nieuws in de krant verschijnt, duikt Johanna op. Eerst is ze boos dat Lucas hun verhaal op toneel brengt. Maar hij nodigt haar uit bij hem thuis en samen bekijken ze de beelden van die Lucas op de boot maakte. Johanna ontdooit en komt zelfs naar de première.

Langzaam vallen alle puzzelstukjes op zijn plek. Waarom ging Johanna weg? Waar was ze die veertig jaar? Blijven ze boos op elkaar? Kunnen zij het verdriet een plaats geven?